Τι είναι η
Ομοιοπαθητική;
Η Ομοιοπαθητική είναι μια τελείως φυσική μέθοδος θεραπείας, η οποία
θεραπεύει μόνιμα, ήπια και χωρίς παρενέργειες. Η Ομοιοπαθητική
στοχεύει στην ενδυνάμωση του ίδιου του οργανισμού κινητοποιώντας τις
αμυντικές του δυνάμεις και αποκαθιστώντας την διαταραγμένη του
υγεία.
Υπάρχουν πολλά είδη Ομοιοπαθητικής;
Υπάρχουν διάφοροι μέθοδοι χρήσης των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Οι
επικρατέστερες μέθοδοι είναι η "Κλασική" Ομοιοπαθητική και η
''προηγμένη'' ομοιοπαθητική που ασκούμε με μεγάλη επιτυχία,
αφού συνεργαζόμαστε με διακεκριμένη επιστημονική ομάδα
ομοιοπαθητικών.
Η βασική
αρχή της ομοιοπαθητικής είναι
ότι οι ουσίες που προκαλούν ένα συγκεκριμένο σύμπτωμα στη φυσική
τους μορφή (για παράδειγμα το κρεμμύδι προκαλεί φαγούρα, δακρύρροια
και καταρροή) μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε αραιωμένη μορφή για την
αντιμετώπιση αυτών των συμπτωμάτων. Χρησιμοποιώντας αυτή την αρχή,
ένας ομοιοπαθητικός που θέλει να θεραπεύσει ένα άτομο που υποφέρει
από αλλεργίες (με φαγούρα στα μάτια και καταρροή) μπορεί να επιλέξει
το κρεμμύδι, ως ομοιοπαθητικό φάρμακο.
Οι
περισσότερες ομοιοπαθητικές θεραπείες προέρχονται από φυτά (Belladonna
ή Pulsatilla), και μέταλλα (όπως φώσφορος και Silica-διοξείδιο του
Πυριτίου (SiO2)).
Ο ρόλος
ενός επαγγελματία ομοιοπαθητικού είναι
να κατανοήσει τα συμπτώματα που είναι θεραπευτικά για τη νόσο και
στη συνέχεια να επιλέξει το φάρμακο που ταιριάζει περισσότερο για
την λύση των συμπτωμάτων του ασθενούς, με ταυτόχρονη θεραπεία της
νόσου.
Υπάρχει
σημαντικός αριθμός μελετών που αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα
των ομοιοπαθητικών θεραπειών.
Πώς ένα
ομοιοπαθητικό φάρμακο θεραπεύει;
Τα ομοιοπαθητικά
φάρμακα προκαλούν μια αντίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα. Η
θεραπεία ωθεί τη διαδικασία της νόσου σε μία κατεύθυνση και το
ανοσοποιητικό σύστημα, αναλαμβάνει την αυτοθεραπεία.
Υπάρχουν πολλές
διαφορετικές φιλοσοφίες θεραπείας και προσεγγίσεις για τη χρήση της
ομοιοπαθητικής για τη θεραπεία ατόμων με καρκίνο. Πολλές φορές οι
επαγγελματίες που χρησιμοποιούν την ομοιοπαθητική στην αντιμετώπιση
του καρκίνου χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό αυτών των προσεγγίσεων.
Μία προσέγγιση
είναι η χρήση ομοιοπαθητικών φαρμάκων με στόχο τους ίδιους τους
όγκους. Στην περίπτωση αυτή, ο ομοιοπαθητικός επιλέγει θεραπευτικά
μέτρα που ταιριάζουν με τα συμπτώματα του όγκου (π.χ. κώνειο για
τους νωχελικούς όγκους που αναπτύσσονται αργά).
Μια άλλη
προσέγγιση είναι να χρησιμοποιηθούν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα για να
βοηθήσουν στην επούλωση και την ενίσχυση της κυτταρικής
αποτοξίνωσης.
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Η
ομοιοπαθητική υποστηρίζει ότι τα συμπτώματα είναι μέρος του
αμυντικού μηχανισμού του οργανισμού και η ενίσχυσή τους βοηθάει στην
αντιμετώπιση της νόσου. Αυτό πετυχαίνεται με την χορήγηση του όμοιου
φαρμάκου. Έτσι για να μπορέσει ο ομοιοπαθητικός ιατρός να βρει το
σωστό φάρμακο που χρειάζεται ο ασθενής, πρέπει να καταγράψει με
λεπτομέρειες το σύνολο των συμπτωμάτων του οργανισμού. Δεν
εστιάζεται μόνο στο να τεθεί η διάγνωση της νόσου, αλλά και στην
πλήρη καταγραφή της μοναδικότητας της ιδιοσυστασίας του ασθενούς.
Κατά τη λήψη του ιστορικού ο ομοιοπαθητικός αρχίζει και ασχολείται
με τα συμπτώματα που ταλαιπωρούν τον ασθενή. Η διερεύνηση του
συμπτώματος γίνεται πολύ προσεκτικά και καταγράφεται όπως το
εκφράζει ο ασθενής. Έτσι για τον ομοιοπαθητικό δεν αρκεί απλά η
καταγραφή «πόνος στην κοιλιακή χώρα» και οι συνθήκες έναρξής του,
αλλά πρέπει να περιγραφεί το είδος του πόνου, η στάση του σώματος
που ανακουφίζει τον ασθενή και τι συνθήκες καλυτερεύουν ή
χειροτερεύουν τον πόνο. Αυτές οι λεπτομέρειες είναι πολύ σημαντικές
για την ανεύρεση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου και
καλούνται modalities.
Μετά την καταγραφή όλων των συμπτωμάτων από όλα τα συστήματα, η
εξέταση δεν έχει τελειώσει. Αρχίζει η διερεύνηση των ειδικών γενικών
συνθηκών που βελτιώνουν ή επιδεινώνουν τον οργανισμό. Ακολουθεί η
διερεύνηση των διατροφικών συνηθειών του οργανισμού. Στη συνέχεια
μελετώνται τα ψυχικά χαρακτηριστικά του ατόμου και οι ιδιαίτερες
οικογενειακές και εργασιακές του συνθήκες. Τέλος, ερευνώνται ο ύπνος
και τα όνειρα του ασθενούς.
Αφού καταγραφούν τα συμπτώματα του ασθενούς, τις περισσότερες φορές
ένας ομοιοπαθητικός μπορεί να δώσει κατευθείαν κάποιο ομοιοπαθητικό
φάρμακο και να βοηθήσει τον ασθενή. Οι γνώσεις του ομοιοπαθητικού
για τα φάρμακα προέρχονται από τα βιβλία ομοιοπαθητικής
φαρμακολογίας. Υπάρχουν φαρμακολογίες διαφόρων συγγραφέων που
περιγράφουν τα διάφορα φάρμακα και τις ιδιότητές τους. Αυτά τα
βιβλία μελετούν οι ομοιοπαθητικοί ώστε να καταρτίζονται για τις
ιδιότητες και τις θεραπευτικές ενδείξεις των ομοιοπαθητικών
φαρμάκων.
Όμως τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι πάρα πολλά και δεν είναι δυνατόν
να τα θυμάται κάποιος όλα απ’ έξω. Αυτή τη δυσκολία έρχονται να
λύσουν κάποια βιβλία. Για τα βιβλία αυτά χρησιμοποιείται ο
όρος repertory και είναι οδηγοί συμπτωμάτων. Σε αυτά τα βιβλία
καταγράφονται κατά συστήματα τα διάφορα συμπτώματα και για κάθε
σύμπτωμα αναφέρονται τα ομοιοπαθητικά φάρμακα που ενδείκνυται γι’
αυτό.
Έτσι μέσα από τη συγκριτική μελέτη των συμπτωμάτων του ασθενούς ο
ομοιοπαθητικός καταλήγει σε λίγα πιθανά ενδεικνυόμενα φάρμακα. Από
τη μελέτη αυτών των φαρμάκων καταλήγει στο φάρμακο που θα δοθεί στον
ασθενή. Σήμερα που η τεχνολογία των υπολογιστών έχει εξελιχθεί,
έχουν κατασκευαστεί προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών όπου ο
υπολογιστής κάνει την ανάλυση των συμπτωμάτων του ασθενούς αξιόπιστα
και γρήγορα.
Αφού δοθεί το ενδεικνυόμενο φάρμακο στην ενδεικνυόμενη δυναμοποίηση,
περιμένουμε την ανταπόκριση του οργανισμού στο φάρμακο. Στις χρόνιες
περιπτώσεις μπορεί να αναμένουμε έως και μερικές εβδομάδες, ενώ στις
οξείες μπορεί να αναμένουμε από λίγα λεπτά έως και μερικές ώρες
ανάλογα με τη φύση της κάθε περίπτωσης. Σε πολλές περιπτώσεις πριν
την βελτίωση εμφανίζεται μια προσωρινή επιδείνωση των συμπτωμάτων.
Αυτό οφείλεται στο ότι διεγείρεται το αμυντικό σύστημα του
οργανισμού. Έτσι τα συμπτώματα, που είναι άμυνα του οργανισμού,
αυξάνονται στα πλαίσια της διέγερσης του αμυντικού συστήματος. Όταν
η ισορροπία αποκατασταθεί, τότε τα συμπτώματα δεν έχουν πλέον λόγο
ύπαρξης και υποχωρούν. Το φάρμακο θα επαναληφθεί στην ίδια ή και σε
μεγαλύτερη δυναμοποίηση όταν αρχίσουν να επανεμφανίζονται τα
συμπτώματα. Έτσι μέσα από τις συνταγογραφήσεις αυξάνονται τα
μεσοδιαστήματα που ο ασθενής είναι ελεύθερος συμπτωμάτων, μέχρι να
απαλλαγεί εντελώς από αυτά.
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΜΕΝΗ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Η
υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου.
Στην αρχαιότητα η
Υγεία ήταν η θεά της προληπτικής ιατρικής και της διατήρησης της
υγείας. Στην σύγχρονη εποχή η υγεία συγκαταλέγεται μεταξύ των
θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστατεύεται από τους
Διεθνείς Οργανισμούς, τις Διεθνείς Συνθήκες Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
και τα Εθνικά Συντάγματα.
Σύμφωνα με τον
ορισμό που διατυπώθηκε στο καταστατικό του Παγκόσμιου Οργανισμού
Υγείας, υγεία είναι «η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και
κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνον η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας».
Η υγεία μας σε
σημαντικό ποσοστό είναι γενετικά προκαθορισμένη.
Οι κληρονομικές
προδιαθέσεις αποτελούν «το νοσηρό διαβατήριο» που μας ακολουθεί από
την ώρα που γεννιόμαστε.
Αυτές καθορίζουν
το επίπεδο υγείας ή νόσου που θα βιώσει ο καθένας.
Οι προδιαθέσεις
αυτές παρομοιάζονται με σφραγίδες που έχουν τεθεί στις διάφορες
σελίδες του «νοσηρού διαβατηρίου» και έχουν διαφορετική ένταση η
κάθε μία.
Άλλος έχει
σφραγίδα στη σελίδα που λέγεται νευρικό σύστημα, άλλος στη σελίδα
που λέγεται κυκλοφορικό, άλλος στη σελίδα που λέγεται πεπτικό κ.ο.κ.
Άλλες σφραγίδες είναι πολύ αχνές και σηματοδοτούν πολύ ελαφρές
προδιαθέσεις και άλλες είναι πολύ έντονες και σηματοδοτούν βαριές
προδιαθέσεις.
Όσο και αν αυτό
το παράδειγμα φαίνεται απλοϊκό και καλύπτει ανάγκες κατανόησης, στην
ουσία δεν απέχει από την πραγματικότητα αφού σήμερα μπορούμε να
εντοπίσουμε και να ταυτοποιήσουμε αυτές τις νοσηρές προδιαθέσεις με
την βοήθεια της Γενετικής στο γονιδιακό μας προφίλ.
Το ανοσοποιητικό
σύστημα είναι ένα σύστημα οργάνων και βιολογικών μηχανισμών υπεύθυνο
για την άμυνα του οργανισμού.
Η σωστή
λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος είναι πολύ σημαντική για
την αποτροπή εμφάνισης ασθενειών και την μακροζωία του ατόμου.
Όταν το
ανοσοποιητικό σύστημα δεν λειτουργεί στο μέγιστο των δυνατοτήτων
του, εμφανίζονται οι προδιαθέσεις του οργανισμού.
Οι αιτίες
υπολειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος χωρίζονται σε τέσσερις
κατηγορίες που αποτελούν και τους βασικούς πυλώνες, η ισορροπία των
οποίων διασφαλίζει την διατήρηση της υγείας, ενώ η διατάραξη της
ισορροπίας τους προοιωνίζει την εμφάνιση μιας νόσου.
Οι κατηγορίες
αυτές είναι:
Η ψυχική διάθεση,
η τοξίνωση του
οργανισμού,
οι φθορές του
χρόνου και
η έλλειψη
ενέργειας.
Αρχική |Υπηρεσίες| Φυσιοπαθητική
|
Ομοιοπαθητική
|
Διατροφοπαθητική |
ELEARNING
|Επικοινωνία|
